Hoe zit dat met grenzen en opvoeden?
Ik weet het nog precies, ik was jong nog geen 10 jaar, want ik had nog geen zwemdiploma, maar ik wilde toch mee zwemmen in de sloot met vriendjes en vriendinnetjes en het mocht niet!
Ik was zo boos, ik noemde mijn moeder “trut”. Nou dat heb ik geweten, ik kon thuis blijven, een straf voor mij! Dat had een grote impact op mij, ten eerste dat ik dat überhaupt had gezegd tegen mijn moeder, maar ook dat dat duidelijk niet getolereerd werd. En ik was natuurlijk nog bozer!!
Een tijdje terug was ik in gesprek met iemand en die haalde een column aan van Steven Pont. Hij schreef over dat veel ouders tegenwoordig te “soft” zijn richting hun kinderen en bijvoorbeeld gewoon accepteren dat hun kind hen uitmaakt voor rotte vis. Als ik het goed begreep ging het erom dat je ook als ouders je grenzen mag stellen, dat dit belangrijk is in de opvoeding. Maar deze persoon wist hier niet zo goed raad mee, want soms zit het anders in jouw jonge leven.
Voorleven
Eerst voerden we discussie over welk voorbeeld heeft het kind. Maken ouders elkaar ook uit voor rotte vis? Dan is het voor het kind heel normaal dat het ook deze woorden gebruikt. Dat klopt voor het kind en dan heeft het niks met grenzen stellen te maken, dat heet voorleven. We geven onze kinderen het meest mee door hen voor te leven in plaats van voor te zeggen. Wanneer we steeds tegen ons kind zeggen dat het teveel op zijn telefoon kijkt en dat dit niet goed is, moeten we zelf niet de hele dag met onze telefoon in onze handen zitten. Voorleven heeft zo veel meer impact dan we ons beseffen. Dat is het eerste punt wat we ons moeten realiseren, maar dat is iets anders dan je grenzen aangeven.
In mijn geval was het zo dat mijn ouders niet op die manier met elkaar omgingen, dat het uit mijn mond floepte was heel ongebruikelijk, dus ik wist toen eigenlijk al dat ik verloren had…
De grenzen van het kind.
Vervolgens ging het over een ander stuk en dat is de grenzen van het kind. Wat als de ouder wel zijn eigen grenzen aangeeft, maar daarnaast steeds over de grenzen van het kind heen gaat. In het gesprek dat daarop volgde begreep ik precies waar het hier over ging. Dat was wat werd aangeraakt in dit stuk. Leuk dat ouders hun grenzen aan moeten geven, maar ze moeten zich ook bewust zijn wanneer ze over de grenzen van het kind heen gaan. Voor sommige ouders is dit een grijs gebied.
Als kind ben je heel kwetsbaar, je bent afhankelijk van en loyaal aan je ouders, dus je zult je uiterste best doen om alles voor hen te doen. Ook wanneer er steeds over jouw grenzen heen wordt gegaan. Hoe is dat te rijmen voor jou als kind wanneer je ouder wordt en ontdekt dat het helemaal niet zo hoort, dat het niet ‘normaal’ is/was. Dan kom je met jezelf in de knoop en is het belangrijk dat je hier helderheid in krijgt en leert uit dit kind stuk te stappen.
Een duidelijk voorbeeld hiervan is, wanneer een kind fysieke mishandeling ondergaat en het elke keer weer tolereert. Het kind is afhankelijk en loyaal en houdt onvoorwaardelijk van zijn ouders.
In veel mindere mate wordt het herkent wanneer het om geestelijke mishandeling gaat. Dit neem je als kind de rest van je leven met je mee en vraagt om inzicht en begeleiding. Daarnaast is er vaak een oordeel over de ouder(s) die dit doen, maar ook bij hen kan dit een onbewust gedrag zijn, omdat zij bijvoorbeeld nooit anders hebben geleerd of gewoon niet weten hoe te handelen. Hierbij worden hun daden niet goedgekeurd, maar kan inzicht in de oorsprong jouw als kind wel helpen om het te verwerken.
Wanneer dit laatste aan de hand is, is het verhaal van Steven Pont niet van toepassing, dan ligt de essentie anders en kun je niet afschuiven op ouders die beter hun grenzen mogen aangeven, dan is het zaak om de kinderen(en volwassenen) te begeleiden die dit moe(s)ten doorstaan.
Hoe zit dat bij jou? Welk voorbeeld heb jij gehad en waar liggen jou grenzen? Heb je ze ooit meegekregen? Want wanneer je ouders steeds over jou grenzen heen zijn gegaan, hoe kun je dan zelf je eigen grens bepalen? Of heb je daardoor juist heel veel behoefte aan grenzen en ben je weinig flexibel omdat je anders de controle kwijtraakt, want dat… nooit meer ….? Er zijn altijd 2 kanten aan de medaille. Mocht je n.a.v. dit verhaal vragen hebben of eens een gesprek willen voeren, neem dan contact met mij op.
Leave a Comment