Als er niets meer is

Nature Quest 26 mei 2018 – Wie ben je als er niets meer is.
Deze keer een persoonlijk verhaal.

Daar gingen we 8 uur ’s-Ochtends, met z’n 5-en bepakt en bezakt het bos in… Zo blij met dat kleine clubje van de cirkel die dit met elkaar wilde ervaren ook al zit je op dat moment helemaal alleen, het idee dat er iemand in de buurt is, was toch een prettig gevoel. Hoe ziet dat er uit een Nature Quest?

Een kleed, 2,5 liter water (leek me wel prettig met die hitte) ook een handdoek, nog geen idee waarvoor, wat spullen als zonnebrand en deet een wc rol vulden mij rugzak. En daarnaast nog een camping-uitklap-stoeltje om goed voor mezelf te zorgen (i.v.m. weer opnieuw opspelende bekkenklachten) en achteraf was ik erg blij met dit besluit. Oh ja en niet te vergeten mijn telefoon, eerst ff een fotootje en een filmpje gemaakt voor hij op vliegtuigstand ging en de wekker op 5 uur stond. En dan ver wegstoppen in de rugzak.  Aan het eind van de rit brandde hij er bijna uit, omdat ik er gewoon niet tegen kon dat ik de tijd niet wist. Ondanks mijn verwoede pogingen halverwege de dag om iets van een zonnewijzer te maken. Wat een tof idee dan kon ik daar een beetje aan vast houden. Maar eigenlijk had ik geen idee hoe dan een zonnewijzer precies werkt. Dan maar vasthouden aan waar de zon begon en waar die nu staat en hoeveel tijd er dan misschien verstreken zou zijn. Waar je je al niet mee bezig houdt als je denkt het is wel genoeg geweest nu en je ergens op “in wilt stellen”. Dat is dus in een notendop een Nature Quest, 9 uur in de natuur met alleen je zelf en de hoogstnodige spullen, geen eten alleen water en geen afleiding, alleen de natuur om je heen.
Oh ja en waarom deed ik dit? Het is een onderdeel van het jaarprogramma van 365dagen succesvol waar ik dit jaar aan deelneem.

Wat ik met de tijd gedaan heb? Eerst de insecten bekeken, jemig wat veel spinnetjes (niet mijn vrienden) mieren ook en daar was al binnen een paar minuten een enorme kever die heel voorzichtig onder de verdorde bladeren vandaan kwam. En via een grasspriet omhoog wilde kruipen, wat halverwege natuurlijk hopeloos mislukte en hij ondersteboven een tijd bleef hangen. Dat ging zo een aantal keren door. Tja misschien houden kevers (later opgezocht ws. een meikever) er wel van om op z’n kop te hangen, wie weet. Er vloog ook van alles om me heen. Nu kwam ik er al snel achter dat ik niet zo van insecten houd, prima dat ze er zijn, maar niet OP mij. Dus mijn lange broek aangehouden, mijn sokken over mijn broekspijpen getrokken en toen kon ik relaxed ook even gaan liggen. Heerlijk af en toe wat gedommeld. En ineens hoorde ik de bladeren ritselen, snel keek ik op, komt daar iemand? Oh nee gelukkig het was een pad die voorbij sprong. Mijn handdoek bleek een welkom kussentje te zijn.

Ik zat redelijk dicht bij een wandelpad, ergens had ik gelezen dat je niet van de gebaande paden af mocht, (of is dat wat iedereen altijd van je wil Netjes in het gareel op het pad blijven?) het was niet druk, maar regelmatig kwamen er toch stemmen en stappen voorbij, als men had gewild dan hadden ze me zo in de ogen kunnen kijken. Maar dan had je wel i.p.v. naar beneden of in gedachten, of naar elkaar ook even opzij moeten kijken. Eén keer dacht ik help ze komen hierheen, 2 mensen gingen het pad af richting mij, ik hield me schuil, de rest van de groep stond te wachten. Gelukkig stopten ze vrij snel en ik denk stiekem dat ze ook iets gingen doen als wildplassen, zij dachten dat niemand hen zag…. Iets wat daar overigens ook niet mocht, dat was dan wel een minpuntje van onze fijne plek. Maar ik was wel wat op mijn hoede voor deze wandelaars, stel dat ze me zien en ik ineens zou moeten vertrekken….

Even later hoorde ik weer ritselen, en bladeren bewogen, daar zat een diertje, weer een pad? Ik keek naar de bewegende bladeren, het verschoof, alsof daaronder een gang was. Ik ging speculeren wat het zou zijn, en ik bedacht me ook dat het een dier zou kunnen zijn waar ik angst voor had. Het was nog best spannend. En daar was hij (voor het gemak) een klein donker muisje, ik vond hem te schattig. Ik bleef heel stil niet bewegend het schouwspel bekijken hij zat wat te eten, prachtig met die voorpootjes bij z’n bek ik was gewoon blij met deze muis. Dat hert wat ik maar nooit tegenkom, kwam zeker niet op deze plek tevoorschijn, maar wel de muis en hij ging zo onverstoord zijn gang.

Inmiddels halverwege de dag bedacht ik me dat ik helemaal niet zo een overdaad aan denken heb, dat het niet maalde of niet ophield of wat dan ook. Ik kon prima de rust vinden en de meeste gedachtes die ik tot dan toe had gingen over wat ik allemaal zag en hoe ik dat als ervaring aan de buitenwereld zou gaan vertellen en toen bedacht ik me gelijk dat ik daarmee nog steeds niet met mezelf bezig was maar met de ander. Over wat ik aan de ander zou gaan vertellen. Nou dat schoot lekker op en we waren al halverwege de dag.

Ik heb nog naar de boom liggen staren en wat de takken mij te vertellen hadden over mij en mijn leven. De takken representeerden voor mij alle sociale groepen waarin ik me beweeg of ooit bewogen heb.  En er bleven nog takken over, er is nog ruimte voor nieuw… wauw!
En toen ik mezelf moed in moest spreken, ging ik bedenken wat ik tijdens al mijn cursussen als coach al voor uitdagingen heb doorstaan, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het gedaan (denk ik altijd), maar deze NQ die zat daar nog niet bij. Weer 1 voor op mijn lijstje, en wie weet wat er nog volgt. “Kom op dit kun jij ook”, zei ik tegen mezelf.  En dan maar weer ontdekken hoe dat nou zit met die zon en die zonnewijzer en wat nou de tijd zou kunnen zijn. Zo kabbelde de dag voort.

En dan….. Nou daar was dat muisje weer en ik ging weer kijken (heerlijk tijdverdrijf ook). Ineens was daar een ingeving, wat heeft de natuur om me heen mij vandaag te vertellen…, eerst maar eens ontdekken wat voor soort muis het is, een veldmuis of een woelmuis? dat zou het kunnen zijn, dat bestaat toch? Hij zat meer onder de bladeren dan er boven. Daarnaast had ik net ook zitten nadenken over het nut van de Kever, de hele dag steeds omhoog klimmen en vervolgens weer naar beneden zakken, eigenlijk deed ie in mijn ogen precies niets, ja OVERleven.

Dat ik daar ver over de helft van de tijd pas over na ging denken… De kever zegt mij dat ik graag wil Leven en niet Overleven. Wat zegt die woelmuis mij, die zich daar steeds maar verstopt en ligt te woelen onder dat bladerdek. Nou dat kwam vrij snel: Verstop je niet meer onder alles wat je vindt, denkt of nodig hebt. Laat jezelf ZIEN. Zoals die prachtige grote (best ook wel wat eng van dichtbije) Kever zich al de hele dag aan jou laat zien. Blijf niet woelen in dat wat er allang is, maar laat jezelf aan de buitenwereld zien met alles wat er is aan jou. (zag daarom niemand me vanaf dat pad? Meester in onder de radar blijven?) Ga leven, en niet als grijs muisje maar met alle kleuren die het leven in zich heeft. Ik zei in gedachten tegen de muis. Het is goed, laat je maar zien ik begrijp het. En ja hoor daar kwam ie tevoorschijn. Wow! Later liet hij zich nog een keer zien en zat hij bijna onder mijn stoel. Ik bewoog iets te onverwacht, hij schrok en rende heel snel weg dekking zoekend onder de bladeren. Het was zo prachtig hoe hij zo dichtbij durfde komen. Alsof ik gewoon inmiddels bij deze plek hoorde. Echt gaaf om zo 1 te zijn met de natuur. En zo’n mooi inzicht te krijgen. Die overigens voor mij niet nieuw is, maar waarschijnlijk toch nog steeds belangrijk!

En toen ineens was daar die verlossende wekker, ik was net weer even gaan liggen, had bedacht dat het dan nog zeker wel een uur zou duren. Mijn reactie: Nee?, nee… Echt? Yes!!! En daarna: nou ik had nog wel langer gekund en vervolgens bedacht ik me ‘wat heb ik nou al die tijd gedaan waar is die tijd gebleven?’ De tijd was ondanks dat ik er steeds mee bezig was ook ergens door mijn vingers heen geglipt en toch ook weer niet. (lekker wazig)

We zochten elkaar weer op deze 5 en waren trots op onszelf en elkaar, we hebben nog wat ervaringen gedeeld, maar het echte besef merk ik nu, komt pas later. De hele verdere avond heb ik gedacht…wat is nou belangrijk? En mijn hoofd is nog deels daar en niet hier, dat komt vast wel weer goed, fijn om ook zelf deze tijd te nemen. Dankjewel lieve cirkelgenoten voor dat je er was en iedereen die dit hele verhaal heeft gelezen? Dankjewel voor het lezen.