Dragen voor een ander

Dragen voor een ander. Wat draag jij en voor wie?

Dragen. Wat is dragen. Letterlijk uit het woordenboek: Boven de grond houden. Fysiek kan dit een behoorlijke opgave zijn. Figuurlijk: iets op je nemen. Maar letterlijk en figuurlijk gaan vaak hand in hand. Iets op je nemen in figuurlijke zin, kun je letterlijk/lichamelijk/fysiek voelen. Moet je voorstellen dat je iets boven de grond moet houden, letterlijk, wat niet van jou is. Til een zak met 10 kilo aardappelen en probeer deze zolang mogelijk boven de grond te houden. Op een gegeven moment wil je gaan zitten, of je gaat krom staan. Waar je het ook draagt, je krijgt fysieke klachten Veelal voelt met figuurlijk dragen als een last op de schouders. Denk maar aan het Juk wat met vroeger gebruikte om emmers water te dragen. Het juk rust op de schouders en in elke emmer kon wel 10 liter water. Wanneer je de emmers neerzet, het juk af doet, voelt dat als “een last van je schouders” Ook wanneer het om problemen of stress gaat kun je dit fysiek zo voelen.

Bij een workshop die ik pas gaf, tijdens een seminar dat ik volgde, waar gewerkt werd met systemische oefeningen, en opstellingen, en ook in mijn eigen gezin, viel het me op.

Wat zijn er ontzettend veel kinderen die bewust, maar meestal onbewust ‘Dragen voor hun ouders’.
Kinderen van Nu hebben te maken met samengestelde gezinnen, scheiding, overlijden, maar ook ouders die ziek worden en tijdelijk afwezig zijn. Ouders die het een tijdje ‘zwaar’ hebben. Kinderen willen hun ouders bij zich houden, wanneer ouders zorgen hebben, willen zij die zorgen verlichten. Zodat er weer aandacht komt voor hen, de kinderen. Zij zullen tot het uiterste gaan om er voor te zorgen dat hun ouder blijft. Dat geeft veiligheid en zekerheid, 1 van de basisbehoeftes van het kind.

Ook kinderen van toen, die nu ouders zijn, of al grootouders, hebben veel gedragen voor hun ouders. Neem de kinderen die geboren zijn in- of vlak na de oorlog. Veel van hun ouders hebben vreselijke dingen meegemaakt. Dit kost hen veel energie, voor het verwerken was vaak geen tijd en mogelijkheid. Voor veel ouders was het letterlijk ook onmogelijk om het te verwerken. Wat zij niet konden, hebben de kinderen op zich genomen “ik doe het wel voor jou papa of mama”.
En nu? Nu lopen ze vast, ze huilen, zijn boos, zijn emotioneel, voelen voor die ander, ( één van hun ouders). Ze weten geen uitweg meer, wat is van mij en wat is van de ander? De grens ik weg. Het is belangrijk deze weer te zoeken te herontdekken om zo weer bij je eigen gevoel te komen. Wanneer je een stortvloed van emoties meedraagt, die niet allemaal van jou zijn, weet je vaak geen uitweg meer. Een teveel aan emoties kan leiden tot een depressie met alle gevolgen van dien. (lees hierover in mijn andere blog)

Stel jij bent zo’n vader of moeder. Het kind in jou draagt nog steeds een last voor jouw eigen vader of moeder. Jij wilt dit niet voor jouw kind. Je gaat ze er voor behoeden. Je zegt dat het goed gaat, terwijl dat helemaal niet altijd waar is. Een kind voelt dit, en raakt in de war. Je gaat je kinderen beschermen, of zelfs overbeschermen. Jij regelt alles, zij hoeven niets te doen. Wanneer je hierin doorslaat, zorg je dat je kind afhankelijk wordt van jou. Ze kunnen niet kiezen, beslissen of doorzetten. Uiteindelijk niet op eigen benen staan ook al zijn ze misschien inmiddels al 30 en zelf alweer ouders. En zo zijn er nog veel meer valkuilen te benoemen. Je zegt: Ik doe het anders dan mijn ouders, ik wil niet dat mijn kind hetzelfde meemaakt als ik. Deels zal je hier in slagen, maar met tegenovergesteld gedrag kun je precies hetzelfde resultaat bereiken.

Beter is het om tot inzicht te komen, waarom je zoveel op je genomen hebt, zonder dat  je het zelf in de gaten had. Hoe dat komt dat 1 van jouw ouders jou niet kon geven wat je nodig had. Waar wordt je zo moe van, wat is het dat zo zwaar op je schouders ligt. Door systemisch, via opstellingen te gaan kijken krijg je hier vele inzichten in.

Wij als ouders kunnen onze kinderen helpen het leven voor hen wat lichter te maken. Onbewust geven we veel meer door dan we zelf in de gaten hebben. Wat ben ik dankbaar dat ik ouders mag begeleiden naar deze inzichten. Zodat zij op eigen tempo steeds een stukje bij zichzelf kunnen opruimen.

Voor vragen neem contact op.

Tietsje van der Linden-Ypma